THE STAR 10 Fanfic ตอน ๑๖ : รักของฉันนั้นคือเธอ... (ตอนจบ)

กระทู้สนทนา

คลับ : The Star Fan Club

ในที่สุดก็มาถึงตอนสุดท้ายแล้ว...ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาจนถึงวันนี้นะครับ

ตอนที่ผ่านมาครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

บอกกล่าว : นิยายฉบับนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวตนจริงๆของ THE STAR 10 ทั้ง ๘ คนแต่อย่างใด...กรุณารับชม(อ่าน) เพื่อความบันเทิงเท่านั้นนะครับ

--------------------------------
ตอนที่ ๑๖ รักของฉันนั้นคือเธอ...
--------------------------------

การประกาศผลสี่คนสุดท้ายจบลงแล้ว และตั้มที่ไม่ได้ไปต่อก็กลับไปยังบ้านเดอะสตาร์เพื่อเก็บของแล้ว จะมีก็แต่สี่คนที่เหลือ ที่เพิ่งจะลงจากเวทีและเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องแต่งตัว
กั้งมองซีดีที่ทำหน้าเศร้าๆมาตลอดตั้งแต่อยู่บนเวที มาตอนนี้เค้าก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปปลอบใจซีดี
“อย่าทำหน้าเศร้าสิซีดี นายยังมีพี่เต้ มุก แล้วก็พี่อยู่นะ...พวกเราจะช่วยดูแลนายแทนพี่ตั้มเอง” กั้งพูดพร้อมกับลูบผมของซีดีเบาๆ
“พี่กั้งจะดูแลผม เพราะจะทำหน้าที่แทนพี่ตั้มแค่นั้นเหรอครับ?” ซีดีเงยหน้าถามด้วยสีหน้าจ๋อยๆ
“ก็ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย พี่จะดูแลซีดีก็เพราะพี่อยากดูแลซีดีด้วยไง” กั้งตอบแต่ไม่ยอมมองหน้าเจ้าเด็กน้อย เหมือนไม่กล้าสบตาซีดียังไงยังงั้น
“แล้วทำไมพี่ต้องอยากดูแลผมด้วยล่ะ?...ฮึ!” ซีดีถามด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ และใบหน้าที่ไม่เหลือร่องรอยความเศร้าแม้แต้น้อย ซ้ำยังฉายแววกรุ้มกริ่มอีกด้วย
“ไม่บอก...ไม่รู้ก็อย่ารู้!” กั้งที่รู้ตัวว่าโดนแกล้งเลยเอาคืนด้วยการเดินหนี แต่แค่เพียงก้าวเดียวกั้งก็โดนซีดีรั้งไว้ด้วยการ สวมกอดจากด้านหลัง เป็นที่เรียบร้อยจนได้
“ทำไมล่ะพี่กั้ง แค่จะบอกผมว่า ชอบ มันยากมากเหรอครับ” ซีดีซบลงที่แผ่นหลังของกั้งด้วยน้ำเสียงเหมือนน้อยใจเล็กๆ
สัมผัสจากซีดีที่อยู่รอบๆเอวกั้ง และใบหน้าที่แนบไปกับหลังของเค้าในตอนนี้ มันทำให้กั้งใจเต้นแรงและใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาในทันที
“ซีดี ปล่อยพี่นะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า...” กั้งพยายามจะถอยห่างจากซีดี แต่ซีดีก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ แถมยังกระชับมือให้กอดเอวกั้งแน่นขึ้นอีกด้วย
“ก็ได้...งั้นพี่จะทำยิ่งกว่าที่ขออีก!” กั้งที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้อีกต่อไป จึงหันหน้ามาเผชิญกับซีดี พร้อมๆกับสองมือที่จับแก้มของอีกฝ่ายไว้ แล้วค่อยๆดึงใบหน้าของซีดีให้เข้ามาหาเค้า...ริมฝีปากของเค้า
สองมือของซีดีรั้งให้ร่างทั้งสองคนเบียดชิดกันมากขึ้น ไม่ต่างอะไรกับใบหน้าของกั้งและซีดีที่ขยับเข้ามาใกล้จนจะสัมผัสกัน....

ปึง!”
เสียงปิดลอคเกอร์ที่ดังไปไม่ห่างนัก ทำให้ทั้งกั้งและซีดีสะดุ้ง พร้อมกับถอยห่างจากกันอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าเป็นเต้ที่เป็นต้นเสียงนั้น
“ทำอะไรกันระวังกล้องด้วยสิ” เต้เดินเข้ามาหาใกล้ๆแล้วเตือนเสียงเข้ม เพราะเห็นว่าตากล้องกำลังเดินมาทางนี้
“งั้นผมไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะครับ” ซีดีขอตัวแยกออกไป รวมทั้งตากล้องก็ตามซีดีไปด้วย จึงเหลือแต่กั้งและเต้ ที่ยืนมองหน้ากันอยู่ตรงนั้น
“ตกลงใจแล้วสินะว่าคือคนนี้” เต้เอ่ยถามขึ้น
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้นครับ” กั้งตอบยิ้มๆแต่แววตาเศร้าอยู่ในที
“เป็นแบบนี้คงดีที่สุดแล้วล่ะ...สำหรับทุกคน” เต้ตบบ่าของกั้งเบาๆพร้อมกับยิ้ม แต่นั้นทำให้กั้งหน้าเสียไปทันที และเต้ก็ไม่อาจทนเห็นภาพนั้นได้ จึงดึงเอากั้งมากอดไว้ในทันที

“ไม่เป็นไรนะกั้ง อย่างน้อยเราก็เป็นพี่น้องกันนะ...แล้วเราจะได้ไม่รู้สึกผิดกับคนที่เราเลือกด้วย”
“ถ้าเราสองคนรู้ใจตัวเองเร็วกว่านี้..เราก็คง...” กั้งพูดได้เพียงเท่านั้น เพราะไม่อาจพูดคำๆนั้นออกไปได้ในตอนนี้ เขาจึงได้แต่ซบลงที่หน้าอกของเต้เท่านั้น
“พี่รู้กั้ง...พี่รู้” เต้กอดน้องชายเอาไว้เสียแน่น ด้วยความรู้สึกที่มากกว่าพี่น้อง และอาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เขาจะทำได้ ซึ่งกั้งเองก็รู้ดีเช่นกัน เขาจึงขอตามใจตัวเองสักครั้ง ด้วยการซบลงที่หัวใจของเต้ เพื่อฟังเสียงหัวใจของเต้ พร้อมสูดลมหายใจเบาๆเพื่อจดจำไออุ่นและกลิ่นกายของเต้เอาไว้ ในความทรงจำ ตลอดไป...

“กลับมาแล้ว พี่ตั้มมมม” ทันทีที่กลับถีงบ้าน ซีดีก็เรียกหาตั้มทันที
“อยู่บนนี้...อย่าเพิ่งเข้ามาๆ” ตั้มขานรับพร้อมกับห้ามไม่ให้ซีดีขึ้นมา แต่ซีดีก็ดื้อ วิ่งไปยังชั้นสองและเปิดประตูห้องนอนเข้าไปทันที
“พี่บอกว่าอย่าเพิ่ง...” ตั้มทำท่าจะโวยวาย แต่ก็ไม่ไวเท่าซีดีที่โผเข้ากอดพี่ชายเต็มแรง จนทั้งคู่ล้มลงไปนอนบนเตียง
“เล่นไรเนี่ยซีดี หนักนะ ลงไปเลยๆ” ตั้มออกปาก แต่ซีดีที่นอนทับอยู่ก็ไม่ยอมลุกไปง่ายๆ
“ผมไม่รู้นี่นา ว่าเมื่อไหร่จะได้เล่นแบบนี้กับพี่อีก” ซีดีตอบด้วยหน้ากวนๆ แต่น้ำเสียงก็ซ่อนความเสียใจไว้ไม่มิด
“อีกไม่กี่อาทิตย์เราก็ได้เจอกันแน่ๆน่า อย่าคิดมากนะ เราต้องทำโชว์แทนพี่กับอาเมนด้วยนะ อย่าลืมสิ” ตั้มพูดพลางปัดปอยผมที่ลงมาบังหน้าซีดีให้ตลบกลับขึ้นไปและมองน้องชายด้วยสายตาอันอบอุ่น...

“ผมขึ้นไปแอบดูสองคนนั้นก่อนนะ” กั้งทำทีเป็นเดินขึ้นบันไดไปดูตั้มและซีดี แต่จริงๆกลับแอบมองเต้ที่กุมมืออยู่กับมุก ก่อนจะหันหนีเหมือนยังทนไม่ได้
“มุก...จะเจอพี่ตั้มแล้ว อย่าร้องไห้นะ เดี๋ยวพี่ตั้มจะเศร้าไปกันใหญ่ แถมเราร้องไห้ก็ไม่สวยด้วย” เต้ทั้งปลอบทั้งแซวมุก เลยโดนมุกสะบัดมือออก ตามด้วยฟาดที่แขนหนึ่งที
“พี่เต้ จะพูดดีกับมุกบ้างได้มั้ยเนี่ย?!” มุกทำหน้างอนแล้วเดินหนีไปนั่งที่โซฟา
“พี่ขอโทษนะคะ พี่แค่ไม่อยากให้มุกเศร้านะ” เต้ตามนั่งง้อข้างๆ แต่มุกยังไม่ยอมยกโทษให้ง่ายๆ
“พี่เต้ มุกเคยบอกแล้วไงคะว่า คะขาของพี่น่ะ ใช้กับมุกไม่ได้”

เต้ได้ยินเช่นนั้นแล้วก็ทนไม่ได้ จึงตัดสินใจใช้ไม้ตาย คือ ลงมานั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้า และจับมือของมุกไว้ พร้อมกับบอกว่า
“พี่เต้ขอโทษนะครับ น้องมุกอย่าโกรธพี่นะ...พี่สัญญาว่าจะไม่แซวมุกอีก” เต้ส่งสายตาออดอ้อนพร้อมส่งสัมผัสนุ่มนวลผ่านทางมือทั้งสองของเค้าไปให้มุก จนทำให้มุกรู้สึกเขินอายขึ้นมาจนได้
“พี่เต้ ปล่อยมือมุกได้แล้ว”
“ไม่…จนกว่ามุกจะหายโกรธพี่” เต้ไม่ยอมปล่อยมือ แถมยังทำท่าจะดึงมือมุกมาหอมอีกด้วย...แต่มุกก็รีบดึงมือกลับมาแล้วบอกเต้ไปว่า
“เดี๋ยวพี่เต้ก็มาแซวมุกอีกอยู่ดี...มุกขึ้เกียจยกโทษหลายๆรอบค่ะ”
“โธ่ มุก...พี่สัญญาแล้วไงว่าจะไม่แซวมุกอีก”

“แต่มุกอยากให้พี่เต้แซวมุกนี่..”
เต้ทำหน้าแปลกใจเมื่อได้ยินมุกบอกเช่นนี้ มุกเลยต้องอธิบายต่อไปว่า
“มุกไม่ได้อยากได้แค่คนที่อบอุ่น เป็นสุภาพบุรุษ...แต่มุกอยากได้คนที่ทำให้มุกยิ้มได้ หัวเราะได้ หมั่นเขี้ยวได้ด้วย...แบบพี่เต้ไง”
มุกพูดแล้วก็เอามืออีกข้างหนึ่งมากุมมือของเต้ไว้ พร้อมกับส่งรอยยิ้มอันสดใสให้กับเต้ แทนคำยืนยันว่า เต้คือคนที่เธอเลือก...และเต้ก็รู้สึกได้เช่นกัน เขาจึงกระชับมือของมุกขึ้นมาอีกนิด สายตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างอบอุ่นและอ่อนโยน เป็นการบอกว่า มุกคือคนที่เค้าเลือกแล้วเช่นกัน...

“พี่ตั้ม...ผมขอถามอะไรหน่อยสิ” ซีดีที่เปลี่ยนมานั่งข้างๆตั้มเปิดประเด็นขึ้น
“เอาสิ อยากถามอะไรล่ะ?”
“ถ้าพี่รักผมกับพี่อาเมนแบบนั้นได้ พี่จะเลือกใครครับ?” ซีดีถามสีหน้ากึ่งจริงกึ่งเล่น ซึ่งตั้มก็เลือกที่จะตอบคำถามนี้ว่า
“เราไม่อยากรู้หรอก...”

“พี่ตั้มอ่ะ...ใจร้าย!” ซีดีทำหน้างู่งี่ใส่พี่ชาย ตั้มเลยบีบจมูกน้องชายอย่างหมั่นเขี้ยว “เดี๋ยวพี่ขอเตรียมตัวแป้บนึง ออกไปรอข้างนอกก่อนนะซีดี”
“ได้คร้าบๆ” ซีดีทำเป็นหน้าจ๋อยๆ แต่ก็แอบจับนมตั้มหนึ่งทีก่อนจะวิ่งหนีออกจากห้องไป

ตั้มที่ทำท่าจะวิ่งไล่ซีดีกลับมานั่งลงตามเดิม และทิ้งตัวลงบนเตียงนอนเป็นครั้งสุดท้าย พลางคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ก่อน วันที่อาเมนต้องออกไปจากบ้านเดอะสตาร์...
“อาเมน...พี่เข้าใจนะที่เราชอบพี่ และพี่ก็ไม่ว่าอะไรถ้าอาเมนจะตัดใจจากพี่ไม่ได้ แล้วยังชอบพี่แบบนี้อยู่” ตั้มพาอาเมนเข้ามาคุยกันสองคนในห้อง ก่อนที่อาเมนจะต้องออกไปจากบ้านเดอะสตาร์นี้
“พี่ตั้ม ไม่ต้องพูดให้ผมสบายใจเพราะว่าผมกำลังจะออกจากบ้านหรอกนะครับ” อาเมนพูดแล้วก็ทำท่าจะลุกหนี แต่ตั้มกลับดึงแขนอาเมนไว้ให้กลับลงมานั่งที่เดิม
“ไม่ใช่แบบนั้นนะอาเมน...ที่พี่พูดแบบนี้ เพราะพี่รู้ว่า ไม่ว่านายจะรักพี่แบบไหน พี่ก็ไว้ใจเราได้ และนายก็จะไม่มีวันทำให้พี่เสียใจ...จริงมั้ย”
ตั้มจับมือของน้องชายไว้ด้วยแววตาที่อ่อนโยน ทำให้อาเมนรู้สึกอบอุ่นขึ้นมากเหลือเกิน จนเกินคำว่าพี่น้อง...แต่อาเมนเองก็มีความตั้งใจที่แน่วแน่เช่นกัน
“ผมสัญญาครับ ว่าพี่จะไว้ใจผมได้ และผมจะไม่ทำให้พี่เสียใจด้วย...ผมรักพี่ตั้มนะครับ พี่ชายของผม”
“พี่ก็รักอาเมนนะ...น้องชายสุดที่รักของพี่” พูดแล้วตั้มก็ค่อยๆบรรจงหอมที่หน้าผากของอาเมนอย่างนุ่มนวล

“พี่ตั้ม...” อาเมนเรียกชื่อพี่ชายอย่างแผ่วเบาเมื่อตั้มถอนริมฝีปากจากหน้าผากของเค้า และขยับเข้ามาจนจมูกชนกันแทน
ตั้มสบตาอาเมนที่กำลังมองมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงบอให้อาเมน ทำในสิ่งที่ต้องการได้...
เมื่อเป็นเช่นนี้ อาเมนจึงค่อยๆโน้มตัวของเค้าเข้าไปหาตั้มที่หลับตาลงแล้ว...และใช้ริมฝีปากของเค้า สัมผัสกับแก้มของตั้ม

อาเมนถอนริมฝีปากของตัวเองออกมาพร้อมๆกับขยับตัวออก...เช่นเดียวกับตั้มที่ค่อยๆลืมตาขึ้น และพูดกับอาเมนว่า
“พี่รู้ ว่าพี่ไว้ใจอาเมนได้”
ตั้มยิ้มให้อาเมนอีกครั้ง แล้วทั้งสองคนก็สวมกอดกันอีกครั้งหนึ่งอย่างแนบแน่นและยาวนาน...เพราะทั้งสองคนต่างรู้ว่า พวกเขาได้พบกับบุคคลที่มีความรักอันยิ่งใหญ่ให้กับเค้า แบบที่ไม่อาจจะหาได้จากใครที่ไหนอีก...

ตั้มคิดถึงตรงนี้แล้วก็จับที่แก้มของตัวเองพร้อมกับยิ้มๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเปิดประตูให้น้องๆได้เข้ามาด้านใน...ในขณะที่อีกด้านหนึ่ง อาเมนที่กำลังคิดถึงเรื่องเดียวกัน ก็สัมผัสที่ริมฝีปากของตนเอง และพูดขึ้นมาเบาๆว่า

“แล้วพบกันครับ...พี่ชาย”
------------------------------------------------------------------

จบแล้วนะครับกับนิยายฉบับ THE STAR 10 นี้ ขอบคุณทุกไลค์ ทุกคอมเม้นท์ที่มีให้กับนิยายของผมนะครับ...ตอนสุดท้ายนี้ก็อยากเห็นทุกคนเข้ามาตอบกันเยอะๆนะครับ...แล้วพบกันใหม่โอกาสหน้าครับ...สวัสดีครับ

แก้ไขข้อความเมื่อ